Franz Kurowski - Jednostka specjalna Brandenburg, ebooki tekst
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
1 stycznia 1935 roku dowódcą niemieckiej służby wywiadowczej (Abwehry) został komandor Wilhelm Canaris. Abwehra powstała w 1928 roku w wyniku połączenia istniejącej w Reichswerze Służby Wywiadu i Rozpoznania z tajnymi służbami marynarki wojennej. Dowództwo nad połączoną służbą wywiadowczą, później nazwaną Abwehrą, objął w 1932 roku komandor porucznik Conrad Patzig. W 1935 roku Abwehrę podporządkowano ministerstwu wojny, a w 1938 przeszła ona pod komendę Naczelnego Dowództwa Sił Zbrojnych - Oberkommando der Wehrmacht (OKW). W 1939 roku zmieniono jej oficjalną nazwę, przemianowując ją na Departament Wywiadu i Kontrwywiadu OKW {OKW-Amt Ausland--Abwehr).Natychmiast po objęciu nowego stanowiska Wilhelm Canaris skontaktował się ze swoimi odpowiednikami w obcych służbach wywiadowczych, z którymi poprzez pośredników ulokowanych w odpowiednich urzędach już wcześniej zdążył nawiązać stosunki. W 1935 roku spotkał się w Monachium z pułkownikiem Ma-riem Roattą, szefem włoskiej służby wywiadowczej Servicio Infor-mazioni Militari (SIM). Wcześniej Włosi bezskutecznie usiłowali nawiązać kontakty z poprzednikiem Canarisa, komandorem Pat-zigiem.14Jednostka Specjalna BrandenburgPatzig utracił stanowisko dowódcy Abwehry w związku z aferą Róhma, gdy po serii morderstw popełnionych w czasie Nocy Długich Noży 30 czerwca 1934 roku zażądał usunięcia Heydricha, ówczesnego szefa Gestapo, ponieważ ten znacznie wykroczył poza uprawnienia przyznane mu przez Hitlera i Góringa i przyczynił się do zabicia wielu niewinnych oficerów Reichswery, w żaden sposób niezamieszanych w „pucz Róhma". Patzig przekonał ministra obrony, feldmarszałka von Blomberga, że należy dążyć do zdymisjonowania Heydricha.Minister obrony Blomberg zapewnił sobie poparcie kilku ministrów, ale żądanie usunięcia Heydricha Himmler kategorycznie odrzucił. Blomberg musiał ustąpić. Ten policzek wymierzony przez Himmlera poważnie zaszkodził jego pozycji i feldmarszałek nigdy tego Patzigowi nie wybaczył.Gdy Blomberg zaproponował, aby Abwehra nawiązała kontakty z włoskimi służbami wywiadowczymi, Patzig odrzucił ten pomysł, utrzymując, iż służby włoskie nie są godne zaufania. Potem, gdy Patzig, realizując inicjatywę Hitlera, wydał specjalnej eskadrze rozpoznawczej (późniejszej Grupie Specjalnej Rowehl) rozkaz rozpoczęcia lotów wywiadowczych nad Polską i Francją, Blomberg utrzymywał, iż Hitler zakazał takich lotów. W październiku 1934 roku, gdy minister obrony dowiedział się, że eskadra wysokościowego rozpoznania głównodowodzącego Luftwaffe wykonała fotografie całej linii Maginota, wezwał do siebie Patziga i oświadczył mu sucho: „Nie mogę korzystać z usług dowódcy wywiadu, który waży się na tego rodzaju eskapady!"Patzig musiał wskazać swojego następcę admirałowi Erichowi Rae-derowi, dowódcy Kriegsmarine. Podał nazwisko Canarisa, ale Raeder szorstko odrzucił tę propozycję. Głównodowodzący Reichsmarine nie lubił Canarisa i już wcześniej skazał go na zapomnienie, powierzając mu dowództwo twierdzy w Świnoujściu. Zamierzał posłać go na emeryturę w 1935 roku. Wówczas Patzig zrobił coś, czego Raeder nie wziął pod uwagę. Oświadczył, że w takiej sytuacji kontrolę nad16Jednostka Specjalna BrandenburgAbwehrą przejmie armia. Raeder ustąpił i zatwierdził nominację komandora Canarisa na stanowisko szefa niemieckich służb wywiadowczych. Siwowłosy oficer marynarki wprowadził się do domu o numerze 72-76 przy Tirpitziifer, ulicy położonej nad kanałem Landwery w Berlinie.1 maja 1935 roku Canaris został awansowany do stopnia kontradmirała. Na stanowiska dowódcze w podległej mu służbie mianował wszystkich zdemobilizowanych oficerów, którzy dotychczas służyli na stanowiskach cywilnych. Jednym z takich oficerów był major Hans Oster. Canaris wciągnął do służby także starych towarzyszy z Freikorpsu, między innymi byłego oficera kawalerii Friedricha Wilhelma Heinza i Heinza Schmalschagera. Były oficer marynarki Leifiner przybył aż z Nikaragui, a za jego przykładem podążyło wielu innych. Jednym z pierwszych współpracowników Canarisa został major Hans Piekenbrock. Abwehra pod dowództwem Ca-narisa przekształciła się w rozbudowaną organizację, składającą się z trzech głównych departamentów. Wraz z rozbudową Wehrmachtu stała się Ausland-Abwehr, agencją, która wykonywała zadania na rzecz wszystkich trzech rodzajów sił zbrojnych.Na czele centralnego wydziału Abwehry stał podpułkownik (później pułkownik) Oster. Szefem I Wydziału był major (później podpułkownik) Hans Piekenbrock. I Wydział odpowiadał za łączność, wywiad radiowy i szyfry oraz zajmował się aktywnym gromadzeniem danych wywiadowczych.II Wydziałem dowodził pułkownik (później generał major) von Lahousen-Vivremont. II Wydział zajmował się realizacją wszystkich podejmowanych przez Abwehrę akcji sabotażowych i zadań specjalnych. III Wydziałem, dowodzonym przez podpułkownika (później generała majora) von Bentivegniego, był kontrwywiad. Mimo takiego podziału kompetencji nierzadko podejmowano akcje interesujące więcej niż jeden departament. Zadania należące do sfery odpowiedzialności tych trzech wydziałów realizowane były z kolei przez trzy grupy, odpowiadające za działania na rzecz każdego z trzech rodza-OKW-Amt Ausland-Abwehr17jów sił zbrojnych - wojsk lądowych, sił powietrznych i marynarki. Podziały i hierarchia struktury sił zbrojnych oraz związane z tym różnorodne specjalne cele wywiadowcze wymagały kolejnych podziałów organizacyjnych, które zostaną krótko scharakteryzowane poniżej.Każde Dowództwo Okręgu Wojskowego {Wehrkreiskomman-dó) posiadało własną delegaturę Abwehry, którą kierowali zastępca dowódcy jednostki do spraw wywiadu (Ic) i delegowany oficer Abwehry. Zastępcą dowódcy do spraw wywiadu był oficer Sztabu Generalnego, którego zadaniem było analizowanie danych wywiadowczych dotyczących nieprzyjaciela. Podobnie jak sama struktura Abwehry, wszyscy oficerowie tej służby zakwalifikowani byli do grup I, II i III, które odpowiadały za wywiad, sabotaż i misje specjalne oraz kontrwywiad.Wydziały I, II i IIIPoszczególne grupy I Wydziału Abwehry miały określone zadania. Zadanie referatu dowodzenia: Scentralizowane zarządzanie służbą przesyłania tajnych informacji. Wychwytywanie wszystkich istotnych źródeł informacji wywiadowczych, współpraca z II i III Wydziałem, Urzędem do spraw Niemców Mieszkających za Granicą (Aus-landamt), Ministerstwem Spraw Zagranicznych, Gestapo i Urzędem do spraw Badań (Forschungsamt). Realizacja zadań zbierania danych wywiadowczych, zlecanych przez naczelnego dowódcę sił zbrojnych i dowódców trzech rodzajów sił zbrojnych. Przekazywanie informacji niepoddanych ocenie wywiadowczej do Departamentu Wywiadu i Kontrwywiadu OK W (Abwehry) oraz do sekcji wykonujących zadania na rzecz trzech rodzajów sił zbrojnych.I Wydział Abwehry składał się następujących części: Referatu Oficera Dowodzącego (Zachód), Przepustek, Archiwum, Oddziału I i Wojsk Lądowych. Abwehr I Hd odpowiedziałna była przesyłanie tajnych informacji wojskowych, dotyczących zachodniego18Jednostka Specjalna Brandenburgi południowego obszaru operacyjnego. Abwehr IH (Obce Armie Zachód/Północ) odpowiedzialna była za nadzór nad przesyłaniem tajnych informacji i wykorzystaniem tychże informacji przez III Departament Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych, zbieraniem informacji osobowych oraz oceną agentów. Abwehr IH (Obce Armie Zachód/Południe) zajmowała się zabezpieczeniem agentów, którzy wycofali się ze służby, jak również obiektywną kontrolą danych raportów finansowych, składanych przez poszczególne placówki Abwehry. Abwehr IH (Obce Armie Zachód/Północ) odpowiedzialna była za prowadzenie działań wywiadowczych na obszarze Belgii, Holandii, Anglii, Danii i Luksemburga. Abwehr IH (Obce Armie Zachód/Południe) odpowiadała za działania na terenie Francji, Portugalii, Hiszpanii, Szwajcarii, Włoch oraz krajów zamorskich z wyjątkiem Japonii.W ramach Wydziału I znajdowały się również grupy, których zadaniem były działania wywiadowcze na obszarach wschodnim i południowo-wschodnim. Abwehr IH {Obce Armie Wschód/Pół-noc) odpowiadała za działania na obszarze Polski, ochronę granic państwa, działania na obszarze Finlandii, ZSRR, krajów skandynawskich, Japonii i Chin. Do kompetencji Abwehr IH (Obce Armie Wschód/Południe) należały działania podejmowane na terytorium Czechosłowacji, Węgier, południowo-wschodniej Europy, Turcji, Iranu i Afganistanu. Gromadzenie informacji wywiadowczych dotyczących uzbrojenia i technologii zbrojeniowych obcych państw było zadaniem Abwehr I Ht. Jej zadaniem było pozyskiwanie za granicą egzemplarzy uzbrojenia i wyposażenia wojskowego oraz badanie zdolności innych państw do wytwarzania broni chemicznej.II Wydział Abwehry wraz z grupą dowodzenia odpowiadał za zadania zlecone przez najwyższe dowództwo, reprezentowanie interesów departamentu wobec podmiotów zewnętrznych oraz scentralizowane kierowanie podporządkowanymi jednostkami organizacyjnymi i zarządzanie funduszami.OKW-Amt Ausland-Abwehr19Oddział la odpowiadał za kalendarz mobilizacyjny oraz tajne materiały, znajdujące się w dyspozycji dowództwa, zarządzał archiwum tajnych informacji, realizował zadania służby wewnętrznej, zajmował się kwestiami finansowymi, współdziałał z innymi służbami na wyraźny rozkaz, prowadził dziennik wojenny Abwehry.Oddział Ib zarządzał laboratorium odpowiedzialnym za badania techniczne oraz utrzymywał kontakty z referatem sił zbrojnych, szkołami technicznymi i instytutami. Wydawał zlecenia zdobywania i gromadzenia materiałów oraz szkolenia agentów do realizacji misji specjalnych. Oddział Ib odpowiadał również za wydawanie specjalnych dyrektyw, formułowanie wniosków w oparciu o zdobyte doświadczenie wojenne i ich wykorzystanie w realizacji kolejnych misji specjalnych.Do zadań oddziałów Grupy I oraz jej dowódcy należało zbieranie danych wywiadowczych, dotyczących mniejszości narodowych...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]