Fotografia Cyfrowa-Porady, Fotografia, Poradniki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
FOTOGRAFIA CYFROWA – PORADY
FOTOGRAFIA CYFROWA – PORADY ............................................................................................................. 1
EKSPOZYCJĄ................................................................................................................................................... 1
ŚWIATŁO .......................................................................................................................................................... 1
LICZBA PRZESŁONY...................................................................................................................................... 2
CZAS MIGAWKI .............................................................................................................................................. 2
CZUŁOŚĆ ISO .................................................................................................................................................. 3
BALANS BIELI ................................................................................................................................................. 3
ROZPIĘTOŚĆ TONALNA................................................................................................................................ 4
ŚWIATŁO BŁYSKOWE ................................................................................................................................... 5
EKSPOZYCJĄ
moŜemy nazwać takie ustawienie wszystkich parametrów w aparacie aby uzyskać oczekiwany efekt naświetlenia
elementu światłoczułego. Parametry ekspozycji decydują ile światła dotrze do elementu światłoczułego.
Parametrami tymi są :
- Czas naświetlania
- Liczba przesłony
- Czułość ISO
Wszystkie te parametry zaleŜą oczywiście od poziomu światła zastanego lub uŜytego.
W celu właściwego ustawienia ekspozycji musimy uŜyć światłomierza wbudowanego w aparat lub zewnętrznego.
W celu ułatwienia wykonywania zdjęć, producenci wbudowali w aparat automatykę ekspozycji, która na podstawie
wskazań wewnętrznego światłomierza, samoczynnie ustawia parametry ekspozycji. Jest to bardzo wygodne dla
początkujących fotografów ale po zdobyciu pewnej wiedzy i doświadczenia, ręczne ustawienie parametrów ekspozycji, w
niektórych przypadkach moŜe prowadzić do znacznie ciekawszych efektów.
W ramach prawidłowej ekspozycji, fotograf moŜe Ŝonglować wszystkimi parametrami otrzymując za kaŜdym razem taki
sam stopień naświetlenia zdjęcia ale zupełnie inną głębię ostrości i inny sposób pokazania ruchu. JeŜeli prawidłowe jest
ustawienie ekspozycji przy czasie migawki 1/125s i przesłonie f/8 to prawidłowe będzie równieŜ przy 1/250s i f/5.6 oraz
przy 1/500s i f/4 itd. MoŜna z tego wnioskować, Ŝe prawidłowe warunki ekspozycji to cały ciąg róŜnych kombinacji
czasu i przesłony a zmiana jednego z parametrów o jeden stopień powinna być zrekompensowana zmianą drugiego
parametru równieŜ odpowiednio o jeden stopień.
W fotografii artystycznej, fotograf często zmienia warunki ekspozycji tak, aby uzyskany obraz zawierał odczucia artysty
a nie wiernie odtwarzał wygląd fotografowanej sceny.
W części tej zostanie teŜ opisana temperatura barwowa, która ma wpływ na prawidłowe odzwierciedlenie kolorów na
zdjęciu a my moŜemy na to wpływać poprzez ustawienie balansu bieli.
ŚWIATŁO
NajwaŜniejszym czynnikiem w fotografii jest światło, które przybierając róŜną barwę i intensywność czyni zdjęcia
pięknymi bądź teŜ pozbawionymi wyrazu. Najlepsze fotografie powstają o świcie lub przed zmierzchem gdy światło jest
wyjątkowo miękkie i delikatne.
Wczesnym świtem, aby słońce oświetliło ziemię, promienie muszę się przebić przez grubą warstwę atmosfery pokonując
największą odległość pod bardzo duŜym kątem. Podczas tej drogi najszybciej i najłatwiej ulegają rozproszeniu najkrótsze,
niebieskie fale a światło wykazuje tendencję do zabarwień róŜowo-czerwonych. Dodatkowo poranna mgła rozprasza
promienie przez co obraz nabiera uroku tworząc bajkową atmosferę. W tym czasie cienie są długie i przebiegając przez
plan zdjęciowy doskonale wkomponowują się w fotografię krajobrazu. Cienie takie podkreślają fakturę terenu i kontury
fotografowanej sceny. Po wschodzie słońca moŜemy obserwować jakim zmianom ulegają barwy i cienie w miarę jak
słońce podnosi się nad horyzontem.
W południe promienie słońca pokonują najkrótszą odległość do ziemi a w widmie świetlnym dominują fale niebieskie.
Kontrasty są bardzo mocne, a cienie krótkie, ostro zarysowane i ciemne. W świetle takim uzyskujemy najwierniejsze i
najmocniej nasycone kolory ale mocne promienie powodują z jednej strony duŜe wypalenia (białe plamy) a z drugiej
głębokie cienie. O tej porze dnia światło nadaje się do fotografii kształtów i form graficznych.
NaleŜy bardzo uwaŜać
przy fotografowaniu pod słońce poniewaŜ nawet gasnące promienie słoneczne, mocno skupione przez teleobiektyw,
mogą trwale uszkodzić wzrok !
Przed zachodem słońca, promienie znowu muszą pokonać najdłuŜszą drogę do ziemi, tracąc po drodze z widma
świetlnego fale niebieskie przez co dominuje barwa czerwona. Bardzo duŜy wpływ na kolorystykę ma stopień
przejrzystości powietrza. Dodatkowe moŜliwości przy fotografowaniu o zmierzchu dają nam zapalające się lampy
uliczne, reklamy i łuny rozciągające się nad miastami. Połączenie zachodzących promieni słońca ze światłem sztucznym
daje bardzo ciekawe rezultaty. Przy tego typu fotografii, stosując długie czasy naświetlania, wychwytujemy sztuczne
oświetlenie uliczne ale niezbędny okazuje się wtedy statyw.
RównieŜ nocą moŜemy uzyskiwać bardzo ciekawe efekty zdjęciowe. Wielkomiejskie światła reklam, latarni, neonów i
reflektory samochodów mogą dać piękne niekonwencjonalne ujęcia. Mokre ulice mogą dodatkowo uatrakcyjnić zdjęcia
poprzez odbicia światła i dodatkowe bliki. W tego typu fotografii równieŜ niezbędny staje się statyw.
LICZBA PRZESŁONY
Średnica otworu
przesłony
, która jest określana za pomocą
liczby przesłony
, ma wpływ na stopień naświetlenia elementu
światłoczułego oraz nagłębię ostrości. Swoboda z jaką moŜemy wybierać liczbę przesłony zaleŜy od panującego
oświetlenia a dodatkowo jest ograniczona przez
czas naŚwietlania
oraz
czułoŚĆ elementu Światłoczułego
wyraŜona w
ISO. JeŜeli w trudnych warunkach oświetleniowych chcielibyśmy uŜyć przesłony o liczbie 8 i wykonać zdjęcie z
“zamroŜonym ruchem” to moŜe się okazać niemoŜliwe uzyskanie tak krótkiego czasu aby ten ruch “zamrozić”.
JeŜeli chcemy kontrolować głębię ostrości, to parametrem
priorytetowym będzie właśnie liczba przesłony. Chcąc wykonać
zdjęcie modela, który znajduje się na nieciekawym,
rozpraszającym tle, ustawiamy wymaganą liczbę przesłony na
2.8 a pozostałe parametry musimy dostosować do liczby
przesłony tak, aby światłomierz wskazywał prawidłową
ekspozycję np. migawka 1/500s , 100 ISO. Przy takich
parametrach głębia ostrości będzie bardzo mała przez co uzyska
się efekt rozmycia tła (foto 01). Chcąc uzyskać znacznie
większą głębię ostrości (foto 02), powinniśmy liczbę przesłony
ustawić na wartość 16 (-5 EV), migawkę pozostawić na 1/125s
(+2 EV) oraz zwiększyć czułość filmu do ISO 800 (+ 3 EV)
albo pozostawić czułość na ISO100 a migawkę ustawić na 1/15s
(+5 EV). Jak sami widzimy, przesłona daje nam bardzo duŜe
moŜliwości twórcze oraz swobodę akcentowania wybranych
elementów zdjęcia. Poza przesłoną, na głębie ostrości ma wpływ równieŜ ogniskowa obiektywu oraz odległość od
fotografowanego obiektu. NaleŜy zawsze pamiętać, Ŝe zmiana przesłony musi pociągać za sobą zmianę pozostałych
parametrów naświetlania w celu zrównowaŜenia poziomu
ekspozycji
CZAS MIGAWKI
Czas otwarcia
migawki
ma wpływ na poziom
ekspozycji
oraz na sposób odzwierciedlenia ruchu na zdjęciu. Czas, przez
który materiał światłoczuły jest naświetlany liczony jest w sekundach i ich ułamkach. Tylko odpowiednia kombinacja
czasu migawki, przesłony oraz czułości ISO pozwoli wykonać prawidłową ekspozycję . Czas naświetlania decyduje, czy
obiekty ruchome będą oddane na zdjęciu jako “zamroŜone” czy teŜ będą znajdowały się na poruszonym tle. Przy pomocy
czasu migawki moŜna teŜ zadecydować czy obiekty statyczne będą odwzorowane w sposób ostry i ze wszystkimi
szczegółami czy teŜ będą zamazane tworząc bardziej “impresyjny” obraz.
Czas naświetlania powinien być na tyle krótki, aby nie doprowadzić do rejestracji przypadkowych wstrząsów i zbędnego
poruszenia aparatu podczas otwarcia migawki. Przy stosowaniu dłuŜszych czasów naświetlania pomocny jest statyw.
Przyjęta jest zasada, Ŝe przy wykonywaniu zdjęć “z ręki” najlepiej jest stosować czas naświetlania równy “ 1 / uŜyta
ogniskowa w obiektywie “ - jeŜeli ogniskowa wynosi 50mm to najlepiej stosować czasy 1/50s lub krótsze. Stosowanie tej
zasady pozwala uniknąć przypadkowego poruszenia aparatem na zdjęciu a wynika to z tego, Ŝe im dłuŜsza ogniskowa,
tym bardziej wszelkie drgania są przenoszone na materiał światłoczuły.
Poprzez czas naświetlania moŜemy manipulować sposobem rejestracji ruchu na
zdjęciu. JeŜeli chcemy przedstawić jadący samochód w sposób “zamroŜony” to
powinniśmy zastosować bardzo krótki czas migawki np. 1/500s ( foto 04 ). Tak
krótki czas spowoduje, Ŝe wszystkie elementy na zdjęciu będą nie poruszone a
fotograf będzie miał pewność, Ŝe przypadkowe poruszenie aparatu nie będzie miało
wpływu na treść zdjęcia. W celu całkowitego zamroŜenia ruchu na zdjęciu, przy
bardzo szybko poruszających się obiektach ( np. skrzydła kolibra) powinniśmy
stosować bardzo krótkie czasy migawki.
Innym sposobem zamroŜenia ruchu jest
uŜycie lampy błyskowej ale moŜliwe jest to
tylko na niewielkie odległości. ZamroŜenie
ruchu powoduje, Ŝe zdjęcia takie są bardzo
statyczne a w wielu przypadkach warto
dodać trochę dynamiki co pozwoli przekazać
widzowi atmosferę zdjęcia. W tym celu
naleŜy wydłuŜyć czas do takiego stopnia aby
obiekty poruszające się zostały oddane jako
poruszone. Zastosowanie czasu 1/40s
podczas rajdu samochodowego umoŜliwia
poruszenie samochodu a przez to przekazanie informację o ruchu tego pojazdu -
zdjęcie takie nabiera dynamiki (foto 05). WydłuŜenie czasu migawki powoduje
coraz większe poruszenie na zdjęciu. Jeszcze inną moŜliwość kreacji obrazu daje nam długi czas migawki w połączeniu
ze śledzącym ruchem aparatu za poruszającym się obiektem - jest to tak zwane panoramowanie akcji. Zastosowanie
podczas rajdu samochodowego czasu migawki 1/30s oraz prowadzenie w trakcie ekspozycji, aparatu za poruszającym się
samochodem, pozwala na uzyskanie ostrego obrazu samochodu na poruszonym tle (foto 06). Uzyskujemy przez to
maksymalne podniesienie dynamiki zdjęcia oraz przekazanie widzowi wraŜenia szybkości samochodu. Stopień
poruszenia tła będzie uzaleŜniony od czasu migawki oraz szybkości obrotu aparatu za poruszającym się obiektem. Jednak
przekroczenie pewnej granicy czasu powoduje, Ŝe cały obraz staje się poruszony i nie czytelny.
CZUŁOŚĆ ISO
W aparatach analogowych, fotograf zanim rozpocznie sesję zdjęciową, musi zdecydować jakiej czułości film będzie
uŜywał. KaŜdy materiał światłoczuły posiada swoją czułość na światło, wyraŜoną w jednostkach ISO. W przypadku
aparatów cyfrowych mówimy o
ekwiwalencie Światłoczułym
równieŜ wyraŜanym w ISO. W przeciwieństwie jednak do
aparatów analogowych, w cyfrówkach zmieniać czułość ISO w trakcie sesji zdjęciowej przed kaŜdym zdjęciem. Pozwala
to na bardziej kreatywne wykorzystywanie pozostałych parametrów mających wpływ na
ekspozycjĘ
czyli
liczby przesłony
i
czasu naŚwietlania
Czułość ISO ma bezpośredni wpływ tylko na poziom ekspozycji. Zmiana czułości ISO o jeden
stopień np. z ISO 100 na ISO 200 powoduje, Ŝe czas ekspozycji powinien zostać skrócony o jeden stopień lub przesłona
przymknięta o jeden stopień. Dzięki moŜliwości zwiększania czułości, moŜemy wykonywać zdjęcia w trudniejszych
warunkach oświetleniowych przy niezmiennej przesłonie i czasie migawki.
Zwiększanie czułości pociąga jednak za sobą pogorszenie obrazu. Fotograficzne filmy analogowe wraz ze wzrostem
czułości mają powiększone ziarno a w aparatach cyfrowych wraz ze wzrostem czułości rosną szumy wydzielane przez
element światłoczuły, zakłócające rejestrowany obraz. Najlepsze efekty uzyskuje się przy najniŜszych czułościach
(ISO100 lub ISO 200) ale w drastycznych przypadkach stosuje się nawet ISO 1600, które pozwoli na wykonanie
nieporuszonego zdjęcia “z ręki”.
BALANS BIELI
Temperatura barwowa jest terminem odstraszającym fotografów ale w przypadku aparatów cyfrowych, wiadomości te są
niezbędne aby kolorystyka wykonanych zdjęć odpowiadała naszym oczekiwaniom.
Aby najlepiej zobrazować termin temperatury barwowej naleŜy sobie wyobrazić kawałek metalu, który zostaje
rozgrzewany. Po osiągnięciu odpowiedniej temperatury metal zaczyna świecić - najpierw światło ciemnoczerwone a w
miarę podgrzewania przechodzące przez barwę jasnoczerwoną, Ŝółtą aŜ do białej. Skala temperatury barwowej jest oparta
na takiej samej zasadzie a wyraŜana jest w stopniach Kelwina.
Punktem odniesienia jest przeciętne światło dzienne w południe, którego temperatura barwowa wynosi ok. 5500 K.
Podobną temperaturę daje światło z lamp błyskowych. Po ustawieniu w aparacie balansu bieli na temperaturę 5500 K
kaŜde odchylenie od temperatury 5500 K daje dominantę barwną - fotografowanie w temperaturze poniŜej 5500K będzie
powodowało na zdjęciu ciepłą dominantę o zabarwieniu pomarańczowym lub nawet czerwonym a jeŜeli temperatura
przekracza 5500 K to uzyskamy zimną dominantę o zabarwieniu niebieskim. W niektórych przypadkach zamiast
korygować, moŜna wzmocnić takie zabarwienia a uzyskane efekty mogą być znacznie bardziej interesujące np. mocno
czerwony zachód słońca.
Trudno jest jednoznacznie określić temperaturę barwową w zaleŜności od pory dnia poniewaŜ zaleŜy ona duŜej mierze od
pogody, zamglenia i pory roku. Światło poranka waha się pomiędzy 3000 K a 4000 K aby osiągnąć w południe przeciętną
temperaturę ok. 5500 K - w bardzo ostrym słońcu temperatura barwowa w południe wynosi ok. 6500K. JeŜeli w
bezchmurny dzień skierowalibyśmy aparat w błękit nieba, to musielibyśmy ustawić temperaturę barwową nawet na
15000 K (szczególnie w górach). Przykłady temperatury barwowej w zaleŜności od rodzaju światła zawarte są w
tabeli
Aparaty cyfrowe oferują nam mechanizm korekcji temperatury barwowej, który nazywa się
balansem bieli
. KaŜdy
aparat ma kilka zaprogramowanych ustawień, charakterystycznych dla róŜnych warunków oświetleniowych. PrzewaŜnie
są to :
-
automatyczne ustawienie balansu bieli
-
światło słoneczne
-
światło z za chmur
-
oświetlenie zwykłą Ŝarówką
-
oświetlenie jarzeniowe
-
oświetlenie błyskowe
Dzięki tej funkcji moŜemy dostosować aparat fotograficzny do światła jakie zastaliśmy a przez to uzyskamy naturalne
oddanie kolorów bez zbędnej dominanty.
WyŜsze modele aparatów dysponują funkcją ręcznego ustawienia balansu bieli. Pozwala to w sposób bardziej precyzyjny
oraz w większym zakresie wpływać na dostosowanie aparatu do zastanej temperatury barwowej. Ręczny balans bieli
wykonuje się na dwa sposoby w zaleŜności od modelu aparatu cyfrowego. W obu przypadkach zalecane jest stosowanie
białej powierzchni np. biała kartka papieru.
Wykonujemy zdjęcie białej powierzchni (pełny kadr) a następnie w menu aparatu wskazujemy to zdjęcia jako wzorcowe.
Na jego podstawie oprogramowanie w aparacie dokonuje korekty bieli dzięki czemu pozbywamy się dominanty barwnej.
Wybieramy w menu “balans bieli” a następnie ustawiamy pełny kadr na białą powierzchnię po czym wciskamy spust
migawki. Oprogramowanie na podstawie takiego kadru dokonuje korekty bieli i pozbywa się dominanty barwnej. W
niektórych przypadkach moŜna uŜyć szarej powierzchni a uzyskane efekty mogą być bardziej zbliŜone do naturalnych niŜ
przy wykonywaniu balansu bieli na podstawie białej powierzchni.
Niektóre aparaty posiadają bracketing balansu bieli, który polega wprowadzaniu korekty o określoną wartość w stosunku
do ustawionego balansu bieli - działanie jest analogiczne jak przy bracketing’u ekspozycji.
ROZPIĘTOŚĆ TONALNA
Rozpiętość tonalna jest róŜnicą pomiędzy najjaśniejszym a najciemniejszym obszarem sceny. Aparat fotograficzny ma
niestety ograniczone moŜliwości rejestrowania scen o duŜej rozpiętości tonalnej i zanim naciśniemy spust migawki,
naleŜy się zastanowić, czy wszystkie obszary sceny zostaną prawidłowo zarejestrowane. Elementy światłoczułe
CCD/CMOS, posiadają większe moŜliwości rejestracji obszarów niedoświetlonych niŜ prześwietlonych. Poza tym,
bardzo jasne powierzchnie, bez widocznych szczegółów, powodują utratę czytelności takiej fotografii i mogą
wprowadzać chaos. Tak więc, najlepiej jest dokonywać pomiaru ekspozycji, na podstawie najjaśniejszych miejsc sceny.
Dokładnego pomiaru rozpiętości tonalnej moŜemy dokonać, przy pomocy światłomierza z punktowym pomiarem światła,
lub światłomierza naszego aparatu ustawionego w trybie spot (o ile aparat posiada taki tryb pracy). Dokonując pomiaru w
miejscu najjaśniejszym i najciemniejszym, moŜemy określić, czy cała scena zostanie prawidłowo zarejestrowana. JeŜeli
rozpiętość jest zbyt duŜa, to naleŜy spróbować zmniejszyć rozpiętość przy pomocy róŜnych, dostępnych środków.
Klasycznym przykładem zbyt duŜej rozpiętości tonalnej, jest fotografia krajobrazu, gdzie niebo jest bardzo jasnym
obszarem, a ziemia zbyt ciemnym. Ustawiając poziom ekspozycji na podstawie nieba, otrzymamy mocno niedoświetloną
ziemię, ustawiając ekspozycję na bazie ziemi, otrzymamy prześwietlone niebo. Uśredniając ekspozycję, otrzymamy
niedoświetloną ziemię i prześwietlone niebo. Najlepszym wyjściem jest zastosowanie filtru polaryzacyjnego lub
połówkowego neutralnie szarego bądź niebieskiego. Filtry takie spowodują zmniejszenie kontrastu i poprawną
ekspozycję dla całej sceny. MoŜemy równieŜ poczekać na zmianę światła (poranne, popołudniowe, ...), która spowoduje
zmniejszenie rozpiętości tonalnej. Wprowadzenie dodatkowego oświetlenia lub korekta światła zastanego (blendy, ekrany
rozpraszające, zasłony) takŜe poprawia światło na naszej scenie.
ŚWIATŁO BŁYSKOWE
Lampy błyskowe
moŜemy podzielić na dwie podstawowe grupy : lampy wbudowane w aparat oraz lampy zewnętrzne.
Lampy wbudowane w aparat. Lampy wbudowane w aparat dysponują niewielką mocą w związku z czym moŜemy ich
uŜywać przy fotografowaniu na niewielkie odległości lub traktować je jako lampy doświetlające. Dzięki pełnej
automatyce lamp wbudowanych nie musimy się martwić o poziom ekspozycji - aparat kontroluje proces naświetlania
przy uŜyciu takiej lampy.
Zewnętrzne lampy błyskowe dają nam znacznie większe moŜliwości kreacji obrazu. Nowoczesne modele lamp posiadają
zmienny kąt nachylenia głowicy błyskowej, moŜliwość regulacji siły błysku oraz kąta rozsyłu światła (w połączeniu z
ogniskową obiektywu ), błysk na otwarcie lub zamknięcie migawki, błyski stroboskopowe a takŜe wspomaganie systemu
autofocus.
Poza standardowym oświetlaniem , moŜemy uŜyć lampy błyskowej do zamroŜenia ruchu. ZamroŜenie ruchu jest
spowodowane wysłaniem bardzo duŜej ilości światła w bardzo krótkim czasie.
Czas błysku
- nowoczesne lampy błyskowe mają regulowany czas błysku i moŜe się on zawierać w przedziale 1/200 do
1/20000 sekundy.
Temperatura barwowa
światła z lamp błyskowych jest zbliŜona do temperatury światła dziennego i wynosi ok. 5600
stopni Kelwina (wg danych technicznych róŜnych producentów). W praktyce temperatura moŜe się znacznie róŜnić i
zaleŜy m.in. od stopnia zuŜycia palnika a takŜe od uŜytych rozpraszaczy czy dyfuzorów, które mogę równieŜ w znacznym
stopniu zmienić temperaturę barwową.
Moc lamp błyskowych
jest podawana w
liczbie przewodniej
lampy. NatęŜenie światła z lampy błyskowej bardzo
gwałtownie maleje wraz z odległością. Spadek mocy lampy jest proporcjonalna do kwadratu odległości - zmieniając
odległość dwukrotnie, światło z lampy będzie czterokrotnie słabsze oświetlając czterokrotnie większą powierzchnię.
Przyswojenie tej zasady jest przydatne przy fotografowaniu sceny wieloplanowej - obiekty z pierwszego planu będą
poprawnie naświetlone podczas gdy obiekty z dalszych planów będą sukcesywnie coraz gorzej oświetlone a najdalsze
plany będą pozbawione oświetlenia. Zaradzić temu moŜemy poprzez takie zaplanowanie fotografowanej sceny aby
zminimalizować odległość pomiędzy poszczególnymi planami lub skorzystania z kilku lamp błyskowych oświetlających
poszczególne plany zdjęciowe.
Kąt rozsyłu światła
- przy rozbudowanych lampach, dedykacja zapewnia równieŜ pełną współpracę z obiektywem i
ustawioną ogniskową. Lampa taka potrafi regulować kąt rozsyłu światła, który jest uzaleŜniony od ustawionej
ogniskowej. Dla długich ogniskowych kąt rozsyłu będzie wąski, tak aby osiągnąć oświetlenie na duŜą odległość. Przy
krótkich ogniskowych kąt będzie szeroki tak aby pokryć błyskiem jak największą powierzchnię.
Błysk wypełniający
- najnowsze aparaty potrafią bardzo
precyzyjnie sterować siłą błysku a mikroprocesory potrafią
określić, czy potrzebny jest pełny błysk lampy czy tylko
doświetlenie obiektu przy świetle zastanym. JeŜeli
fotografowane obiekty są oświetlone mocnym światłem
słonecznym, które powoduje powstawanie głębokich cieni
(foto 01), moŜemy wtedy zastosować lekkie doświetlenie
obiektu tak aby rozjaśnić te cienie (foto 02) - jest to tak zwany
błysk wypełniający. RównieŜ przy fotografowaniu w tylnym
oświetleniu (np. pod słońce) aby nie uzyskać tylko konturów, powinniśmy stosować doświetlenie obiektu lampą
błyskową.
Błysk odbity
- wysokie modele lamp błyskowych mają obracaną głowicę z
regulowanym kątem jej pochylenia. Dzięki takiemu systemowi moŜemy
skierować strumień światła w dowolne miejsce. Jest to wykorzystywane do
oświetlania światłem odbitym od ścian lub sufitu. Standardowy błysk
bezpośredni dając ostre światło, powoduje powstawanie głębokich cieni a
obraz staje się bardzo płaski (foto 03). Światło odbite jest bardziej miękkie i
rozproszone przez co likwidowane są ostre cienie a obiekty oświetlone są
równomiernie i pod innym kątem (foto 04). Światło odbite nie powoduje
efektu czerwonych oczu. Odbicie światła zabiera jednak znaczną część mocy
błysku i tego typu oświetlenie moŜe być uŜywane tylko z bardzo mocnymi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]